Kościół ten, znany także jako Katedra Cesarska, jest największym i najstarszym obiektem sakralnym we Frankfurcie nad Menem. To jeden z najważniejszych przykładów architektury gotyckiej.
W 1239 roku do świątyni sprowadzono relikwie św. Bartłomieja i z tego właśnie względu apostoł został jej patronem.
Początki tej budowli sięgają czasów panowania dynastii Merowingów, kiedy wybudowano kaplicę pałacową. Na przestrzeni wieków kościół zmieniał swój kształt i styl, a obecnie jest piątą świątynią, która powstała na tym miejscu. Najbardziej kościół ucierpiał w czasie nalotów dywanowych wojsk alianckich pod koniec II Wojny Światowej. Jego odbudowa trwała do lat 50-tych XX wieku.
Od 1376 roku kościół św. Bartłomieja, na mocy Złotej Bulli stał się miejscem wyboru króla niemieckiego, dwieście lat później zaczęto koronować tu królów, a w latach 1562–1792 cesarzy. Z tego powodu frankfurcka świątynia została nazwana Katedrą Cesarską.
Kościół zbudowano z czerwonego piaskowca, a jego plan zbliżony jest do krzyża greckiego. To budowla trójnawowa o układzie halowym z XIV-wiecznym prezbiterium i XV-wiecznym transeptem. Prezbiterium tworzą trzy przęsła i poligonalna absyda. Chór nakryty został sklepieniem krzyżowo-żebrowym, które jest wsparte na wtopionych w ściany służkach. W ścianach kościoła widzimy smukłe, ostrołukowe okna ozdobione maswerkami. Od zewnątrz, do chóru przylegają niskie aneksy, w których mieści się zakrystia i kaplica NMP z XIV wieku, a od strony południowej Kaplica Elektorska z 1420 roku, w której wybierano królów.
Bogactwem formy architektonicznej wyróżnia się wielokondygnacyjna wieża, która góruje nad całością. Wzniesiona została na planie kwadratu, ale w wyższych kondygnacjach przechodzi stopniowo w ośmiobok. Wieżę wieńczy kamienna kopuła. W środku wieży znajduje się późnogotycka Grupa Ukrzyżowania, która składa się z pełnoplastycznych figur Chrystusa na krzyżu oraz dwóch łotrów. Po prawicy Zbawiciela, klęczy Maria Magdalena, obok niej stoi Maria, a po lewej stronie stoi Longinus z włócznią oraz Jan Ewangelista. Wszystkie te figury charakteryzuje dynamizm póz, dramatyzm, mocno podkreślono cechy psychologiczne, a na ich twarzach rysuje się ból, smutek i współczucie.
Wnętrze katedry zdobią cenne dzieła sztuki. Kilka z nich, z epoki gotyku, znajduje się w prezbiterium. Malowidła, które zachowały się na ścianach pochodzą z XIV wieku i przedstawiają Żywot Świętego Bartłomieja. Ołtarz główny zaś zdobi wielkie retabulum z XV wieku. W jego części środkowej przedstawione są sceny pasyjne, a na jego dwóch skrzydłach umieszczono posągi proroków i apostołów.
Na uwagę zasługują gotyckie stalle, z wizerunkami świętych w formie płaskorzeźb oraz motywami florystycznymi i zoomorficznymi.
Dwa późnogotyckie tryptyki znajdują się pod arkadą tęczową. Jest to ołtarz św. Anny, którego rzeźbiona predella przedstawia Ostatnią Wieczerzę oraz Ołtarz Najświętszego Serca Pana Jezusa.W kaplicy Marii Magdaleny można obejrzeć kamienny Grób Pański, który otaczają rzeźby z początku XVI wieku. Na ścianach w różnych częściach kościoła zachowały się pomniki nagrobne pochodzące z XIV i XV wieku.
Donośne dzwony Katedry Cesarskiej pochodzą z drugiej połowy XIX wieku. Wcześniejsze, zabytkowe dzwony zostały zniszczone w czasie pożaru w 1867 roku. Łączna waga katedralnych dzwonów to 23.384 kg. Oprócz tego, że na co dzień pełnią one rolę dzwonów zegarowych, używa się ich także do celebrowania ważnych świąt kościelnych, a tradycja ta sięga połowy XIX wieku. Bijące przez pół godziny dzwony można usłyszeć w pierwszą niedzielę Adwentu, w wigilię Bożego Narodzenia, w Wielką Sobotę oraz w sobotę przed dniem Zesłania Ducha Świętego.
Kościół św. Bartłomieja jest rozpoznawalnym symbolem niemieckiej jedności narodowej, zwłaszcza w XIX wieku. Świątynia nigdy nie była siedzibą biskupa, a jednak jako największa we Frankfurcie, otrzymała miano katedry. Ponadto pełniła ważną rolę w życiu politycznym w imperialnych czasach Niemiec.
Katedra we Frankfurcie (fot.BigStock)
Mapa Niemiec, Mapa Frankfurtu
